บันทึกรักเผ่าไทย

     สวัสดีนะสวัสดี พวกเรา มาณี(ไหม) และ มาณะ(ไออ้อน)
ถึงเราจะโดนแยกกันอยู่อย่างห่างไกล ประมาณว่าจะไปมาหาสู่กันได้ด้วยอากาศยานเท่านั้น แต่เราก็ส่งริว เย้ยยย จิตสัมผัสแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างวันกันตลอดเวลา พวกเราสองพี่น้องตระกูลรักเผ่าไทยจึงตัดสินใจจะเขียนบล็อกร่วมกันแจ้

MANEE & MANA

มาณะ : หลังจากค่ายแรกจบลง เราทุกคนก็แยกย้ายกันไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์ตามยถากรรม ครอบครัวเราทั้งคู่ราบรื่นดี จะมีก็แต่ปัญหางี่เง่ารำคาญใจเล็กๆน้อยๆส่วนใหญ่เป็นเรื่องเข้าใจผิด ไม่เข้าใจกัน แล้วก็ความแตกต่างทางวัฒนธรรมมากกว่า ทำให้เกิดปัญหา



มาณี : ของมาณีปัญหาอยู่ที่น้องสาวอุปถัมภ์เค่อะ เขาเป็นคนไม่ค่อยมีคอมมอนเซนส์เบยยย  จะทำอะไรทีก็ต้องโทรถามแม่ตลอด ทั้งที่เป็นเรื่องง่ายๆ มาณีน่ะเซ็งเบย แต่มันเป็นปัญหาเล็กน้อย มาณีทนได้ อุอิ



มาณะ : เรื่องของโรงเรียน เราก็ไปนั่งโง่ๆให้คนส่งสายตาสมเพชไปวันๆ หลายคนจะว่า เราจะได้เปรียบเขาตรงเรื่องเลขคณิต แต่แบบนะ สำหรับมาณะแล้วมันไม่ใช่เบยอะ มาณะโง่เลขมาก วิชาเดียวที่เข้าใจก็คืออังกฤษ แต่อาจารย์ก็ดันไม่สนใจ คิดว่าไม่รู้ด้วยซ้ำนะว่าหน้าอย่างนี้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน

"Celebแห่งเมืองBergen"

มาณี : มาณีมาอยู่ที่นี่ได้ตอนนี้ก็สองเดือนแล้วค่ะ มาณีรักความหรูหราฟู่ฟ่าของเมืองนี้ ความเจริญที่สามารถสัมผัสได้โดยไม่ต้องใช้จิต บวกกับฝนที่ตกชุกตลอดทั้งปี ทำให้เหมาะอย่างยิ่งแก่การฝึกซ้อมถ่ายMVซิงเกิ้ลใหม่ของมาณีที่จะออกแล้วออกอีกแต่ทางต้นสังกัดก็กดดันให้มาณีออกไปจากสตูดิโอซะที อย่าไปพูดถึงมันเลยค่ะ มาณีโม ทุกวันมาณีจะต้องนั่งรถไฟฟ้าเกร๋ๆจากบ้านไปโรงเรียน ด้วยความที่มาณีเป็นเซเลบ ทำให้ทุกคนที่โรงเรียนจับตามอง ด้วยความสมเพช ชื่นชม หรืออย่างไรไม่รู้ มาณีรู้แค่ว่ามาณีขอความสนใจแค่นั้นก็พอเค่อะ

ปัญหาแรกของเราสองพี่น้องก็คือ ขาแพลง
มาณี : วันนั้นพื้นรองเท้ามาณีหลุด แต่มาณียังโง่เดินเร็ว ประกอบกับเมืองBergen เป็นเมืองที่ฝนตกเกือบทั้งปี พื้นลื่นมากกกก มาณีเลยล้มขาพลิก แต่ตอนแรกยังไม่เจ็บมาก มาณีเลยเดินกลับบ้านพอไหว แต่พอตกดึกมาณีเจ็บมาก เจ็บไม่ไหว นางเอกในละครยังเจ็บไม่เท่าครึ่งนึงของมาณี - - มาณีเลยร้องไห้ต่อหน้าโฮสเบย โฮสเลยให้มาณีใช้ไม้ค้ำดังรูป และนี่เป็นปัญหาแรกของมาณี

มาณะ : แผลนี้ของมาณะเกิดจากความโง่ตอนเข้าค่ายแรกที่ออสโล คือหลังโรงแรมจะมีสนามหญ้ากว้างๆ แต่ก็มีระเบียงที่ก่อด้วยหินกั้นระหว่างสนามกับตัวโรงแรม มาณะมีความตั้งใจสูงสุดในการกระโดดข้ามระเบียงโง่ๆอันนั้น มาณะวิ่งอย่างสุดชีวิตก้าวกระโดดข้ามไปหาความฝันอีกฝั่ง ..ปึก! มาณะค้างเติ่งอยู่บนระเบียง ตอนนั้นมาณะร้องเอี้ยดังๆออกมาด้วยความปวดร้าว ทุกคนหันมาให้ความสนใจอย่างที่ต้องการในตอนแรก พร้อมด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยอย่างน่าสมเพช มาณะทุรนทุรายเดินไปหาเพื่อนและล้มลงไปกองอย่างหมดสภาพในที่สุด




มาณีและมาณะขอจบบล็อกไว้เพียงแค่นี้ก่อน ขอบพระคุณและสวัสดี